De laatste tijd komen er veel héél mooie (maar helaas vaak anonieme) reacties op mijn werk hier, en ik ben iedereen daar enorm dankbaar voor. Maar ik blijf alleen staan. Ik wou dat ik de tijd een jaar kon terugdraaien. Nee, maak daar twee jaar van. Ik zou mezelf zoveel ellende besparen. Maar dat gaat niet en nu zit ik ermee. Alleen, geïsoleerd, zo veel vragen, en niemand om ze aan te stellen. Een deel van mijn leven dat weg is gevallen. Een belangrijk deel. En misschien is het allemaal mijn eigen schuld. Misschien ook niet. Misschien ben ik naief, misschien ben ik gewoon blind voor m'n eigen domheid. Ik wou dat ik kon verdwijnen, of toch op z'n minst vergeten. Ik hoop dat ik nu voor eens en altijd geleerd heb van niemand kort bij mij te laten, ik maak toch maar alles kapot. Elke keer opnieuw, elke keer hetzelfde. En nooit, nooit eens gelukkig. Ik vraag echt niet veel, maar ik heb er blijkbaar gewoon geen recht op...Hoeveel keer kan een hart gebroken worden voor de brokstukken definitief willen stoppen met slaan? Het mijne zit stilaan aan z'n limiet denk ik. En elke keer als er iemand komt waarvan ik denk dat die persoon de stukken wel eens zou kunnen oprapen, misschien zelfs lijmen, dan vergis ik mij. Dan komt er weer iemand anders en haalt de redding voor m'n neus weg. Ze zullen wel met me lachen nu. Ik word weer die donkere eenzaamheid, die scheurende pijn in geduwd. Maar wat had ik dan verwacht? Geluk? Liefde toch niet? Dream on loser, not in this lifetime.
2 opmerkingen:
Ik hoop dat ze het verdriet waard is.
Ik geloof er nog in, hopelijk jij ook, ... ooit.
Er zijn genoeg mensen die ons wel liefde willen geven, maar misschien staan we niet open voor hen die het wel willen geven, omdat we met onze gedachte en gevoelens in het verleden blijven? Of misschien omdat hun liefde ons niet intresseert? Wel ja, dan is het onze eigen fout natuurlijk.
Ik weet dat je deze tekst al een hele poos geleden hebt geschreven; dus zal het misschien nu al beter met je gaan. Toch wil ik graag even reageren.
Ik ben je blogspot met lichte verbazing beginnen lezen. Het was alsof je een deurtje naar mijn hersenen hebt kunnen openen en even hebt kunnen lezen wat ik denk. Het is gek om te merken dat er mensen zijn die identiek hetzelfde voelen/gevoeld hebben als ik nu op dit moment.
Ik heb vier maand geleden de liefde van mijn leven verloren en probeer door te gaan met mijn leven. Dit lukt met bergen en dalen, maar meestal met dalen. Ik weet dat ik nog maar 21 jaar ben, dat er nog vele vissen in de zee zijn. Ik ken alle theoriën daaromtrent. Nu alleen de praktijk nog. Ik hoop dat het jou ondertussen gelukt is om door te gaan met je leven, om terug in de liefde te kunnen geloven. Ik hoop echt dat er ondertussen iemand is die je liefde waart is.
Bedankt om me even te laten voelen dat ik niet alleen ben. Bedankt om mijn diep trietste gevoelens te erkennen. Bedankt om de tranen bij mij weer maar eens te laten vloeien --> een nieuwe stap naar verwerking?
Annelies
Een reactie posten