gebald in twintig vuisten van rook
pakt paars het donker zich samen
die allen neerkomen binnen in mij
vanuit mijn hoofd beuken ze onaflatend
elke seconde van elk uur van elke dag
binnen achter aan mijn ogen zie ik ze
ze zullen wel afsterven op den duur
oplossen in die zee van tijd van mij
verdwijnen en verglijden in haar stroom
nog een paar nachten zonder slaap
nog een paar nachten van wijn en tranen
nog een paar nachten en dan is het over
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten