The maybe-not-so-true yet very sad tale of a boy with no eyes and his mother's magic voodoo doll that became a real girl.

There lived once a boy,
or maybe there did not.
But I'll tell you his tale
that the whole world forgot.

You see, this boy was born without eyes,
and grew up to be skinny and frail.
While all the other boys were playing
he stayed in to read braille.

One morning his sweet mother
lay really still upon her bed.
So it took him some time to
figure out she was dead.

The poor boy was all alone now,
'till one day in late fall
he happened to find lying there
his mommy's old voodoo doll.

All day he used talked to it,
but the doll just lay there still.
Little did he know, however,
of his mother's final will.

She never wanted anything
but for her son to have a wife,
so that night it suddenly happened
that the doll became alive.

Oh, how their happiness was great at first,
but soon problems arose!
For the needles still stuck within her
prevented anyone from getting close.

So when the boy, unable to see,
decided to hug his new-found wife,
his quite unfortunate tale ended
and alas, so did his life.

lente, en wat dat met zich meebrengt

Het leven kan soms rare wendingen nemen en af en toe, heel af en toe, zijn nieuwe mensen best de moeite waard. Ik voel weer en ik denk dat het allemaal wel in orde komt. Zou het de lente kunnen zijn die ons tot spreken dwingt? De lente die ons hart ten fluister legt? Zou het kunnen? Misschien is het dat wel. Wat een nieuw en leuk gevoel.

-------
dat je bij mij bent
dat je naast me zit

en voor de rest,
voor de rest

alleen maar zwijgen
-------

Lang geleden dat ik nog eens wat getekend heb eigenlijk.

jammer

met mijn sluier zit ik
hoog hier in mijn toren
mijn toren straalt en
ik straal mee en niets
niets kan mij gebeuren

in mijn toren zit ik
mijn toren van ivoor
glanzen doet mijn toren
mijn toren van ivoor
en torent boven alles uit

in mijn toren zit ik
mijn karakter is van staal
van hieruit spuw ik
over gans de wereld uit
mijn superieure gal

tegenslag komt slechts met mate
daarna raap ik me weer op
klaar om met hoofd geheven
mijn wereld verder af te schermen
mijn wereld mijn toren

en iedereen wil mij zijn
zo graag in mijn toren wonen
maar er is maar plaats voor
mij voor mij hier in mijn toren
waar alles steeds perfectie is

_________________________
(voor de anonieme gelukzak,
zijn geest is onvermurwbaar en ik ben zijn mindere.
jammer.)

niets gaat sneller dan korte gedichtjes die je leest

de zon staat hoog
de vogels fluiten
een prachtige dag
dus verhang ik me buiten

kolos

de lucht niet meer dan
zilvervuur van bordkarton
en overal mensen met
rond hun ogen grijs en
donkerblauw geverfd

het onderwerelds grauwe
van straten en plaatsen
waar niemand komt dan ik
nachtelijks in vermomming
zonder kleren zonder geld

kleiner dan ik ooit was
opkijkend naar de schaduw
die zij werpt in mijn gezicht
waar ik in sta en staar en
die ogen van haar bewonder

in het eindeloos kleine licht
van de nacht vol van
gebouwen en mensen en dingen
valt niets uitzonderlijk meer op dan
plots de warmte welt in mij

mijn reuzin mijn kolos mijn
rots van bloed en tranen
die mij draagt doorheen
het dal dat lijden leven maakt
en houden maakt tot kunst

nog duizend cellen tussen ons
en nog duizend cellen meer
onzichtbaar door de bomen
met wortels diep vertakt in
onze winters' grond bevroren

mijn reuzin mijn kolos mijn
allerenige reisgenote
ze kijkt naar mij en houdt
haar hart vast en het mijne
en verandert daarna niets
______________________
(opgedragen aan iemand anders en vergeef me alsjeblieft)