31 augustus 2006

maar wat als het dat niet is?

gebald in twintig vuisten van rook
pakt paars het donker zich samen
die allen neerkomen binnen in mij

vanuit mijn hoofd beuken ze onaflatend
elke seconde van elk uur van elke dag
binnen achter aan mijn ogen zie ik ze

ze zullen wel afsterven op den duur
oplossen in die zee van tijd van mij
verdwijnen en verglijden in haar stroom

nog een paar nachten zonder slaap
nog een paar nachten van wijn en tranen
nog een paar nachten en dan is het over

28 augustus 2006

Vraag het me dan nog eens, waarom ik nooit meer nuchter ben.

met heel de wereld en iedereen
met kwade ogen kijkend
tegen de kale muur gezet
met geen enkel woord meer over
om vergeefs vergiffenis te smeken
zie mij zinken op mijn knieën

en ik weet best wat je denkt
dat ik het allemaal verdien
tegen de muur gezet, het wachten

tot ze schieten met hun ogen
en ik in altijd zwart en stilte

val

21 augustus 2006

a razor, a cobweb, a fucking suicide-machine.




Het is geen goeie dag. Echt niet. Ik zit met de bibber op het lijf en een wrang gevoel in mijn maag die ondertussen de allures van een roetsjbaan begint te krijgen. Ik dacht het beter zou gaan nu na een tijdje, maar dat doet het niet. Integendeel. Niet meer doen wat je vroeger deed, niet meer met diezelfde blik kijken. Wat levert het op? Niks dan twijfel, niks dan onbegrip, niks dan nijd. In een put die constant dieper wordt is een ladder niks waard. Stomme, naïeve idioot dat je bent.

20 augustus 2006

25 - vooravond

mijn eeuw bijna gevierendeeld
mijn falen op een rij
niets meer overeind
dan gebarsten fundamenten
niets dat een later ooit zal zien

op dit

de vooravond van mijn avond
van meer twijfel dan ooit
maar dat er feest zal zijn
met drank en lach en zang en dans
en een proberen te vergeten

een eeuw weldra gevierendeeld
op dit
mijn vooravond van niets

18 augustus 2006

The boy with the ball of glass instead of a heart.

He was a sad boy that knew only anguish
and terrible pain in the life that he led.
So if this boy could make just this one wish
that wish would certainly be his own death.

No-one knew exactly what his problem was,
though the doctors he saw were all very smart,
'till one day they saw a small ball of glass
in the boy's chest where there should be a heart.

So they told him "be careful,
and beware of your ways,
the slightest shock can be fatal,
so best to stay indoors, just in case".

But one day when he sat in his room
he saw a girl outside taking a rest
and as he smelled her sweet perfume
he felt the glass ball glow inside his chest.

Immediately he ran out to meet her.
Swiftly they became the very best of friends,
and after a while he felt even sweeter.
Could it be love that lurked 'round the bends?

The boy gathered his courage
and explained the warm feeling he had.
But it seemed that this knowledge
confused the young girl and made her quite sad.

The small ball inside of him cracked
and into a million shards it blew.
And at that moment there exact
the explosion tore the poor boy in two.

And as he died at the girl's gorgeous feet
he did not cry, but for one soft little squeal.
He whispered to her "I thank you my sweet",
for at least his one wish had now become real.

16 augustus 2006

Abstract drawing exploring the notion of physical sickness you feel when someone tells you that you simply aren't good enough to be loved.

De laatste tijd komen er veel héél mooie (maar helaas vaak anonieme) reacties op mijn werk hier, en ik ben iedereen daar enorm dankbaar voor. Maar ik blijf alleen staan. Ik wou dat ik de tijd een jaar kon terugdraaien. Nee, maak daar twee jaar van. Ik zou mezelf zoveel ellende besparen. Maar dat gaat niet en nu zit ik ermee. Alleen, geïsoleerd, zo veel vragen, en niemand om ze aan te stellen. Een deel van mijn leven dat weg is gevallen. Een belangrijk deel. En misschien is het allemaal mijn eigen schuld. Misschien ook niet. Misschien ben ik naief, misschien ben ik gewoon blind voor m'n eigen domheid. Ik wou dat ik kon verdwijnen, of toch op z'n minst vergeten. Ik hoop dat ik nu voor eens en altijd geleerd heb van niemand kort bij mij te laten, ik maak toch maar alles kapot. Elke keer opnieuw, elke keer hetzelfde. En nooit, nooit eens gelukkig. Ik vraag echt niet veel, maar ik heb er blijkbaar gewoon geen recht op...
Hoeveel keer kan een hart gebroken worden voor de brokstukken definitief willen stoppen met slaan? Het mijne zit stilaan aan z'n limiet denk ik. En elke keer als er iemand komt waarvan ik denk dat die persoon de stukken wel eens zou kunnen oprapen, misschien zelfs lijmen, dan vergis ik mij. Dan komt er weer iemand anders en haalt de redding voor m'n neus weg. Ze zullen wel met me lachen nu. Ik word weer die donkere eenzaamheid, die scheurende pijn in geduwd. Maar wat had ik dan verwacht? Geluk? Liefde toch niet? Dream on loser, not in this lifetime.


Please, don't let it come to this. I. Am. Sorry.

15 augustus 2006

elke zucht is bloed.

onderaan de bladzij sta ik
slechts een letter te zijn
weggeschreven
met langzaam onzichtbaar wordende inkt
als een vergeten voetnoot
bij een misplaatste kanttekening
als een inderhaast
en halfbewust gezette
kribbel die je zo soms zet
als je aan iemand anders denkt

13 augustus 2006

definitief

Ik haat alles wat hier staat, omdat er nooit eens iets anders en nooit eens iets leuks kan staan.
Ik haat de persoon die het hier gezet heeft, omdat hij het er moest zetten en nooit eens wat leuks.
Ik haat het hier, want het is donker en er is niemand die mij vasthoudt.
Ik haat het hier, want het is koud en er is niets waar ik mij aan kan vasthouden.
Ik haat het hier en ik wil hier weg.

endlessly, I will wait for you

11 augustus 2006

geen zin meer

geen waarheid in alleen zijn
het vallen van muren
het storten van regen
geen schoonheid in isolement
het doorknippen van banden
het breken van een hart
geen hemel voor mijn hel
het niet kunnen aanvaarden
het niet verder willen gaan
geen leven meer in mij

09 augustus 2006

I seem to destroy everything I see.

jongen die niet meer in liefde gelooft (en de wanhoop nabij is)

hij ziet hoe die hand
op haar hand
die hand die niet de zijne is
haar hand beroert

's nachts als zijn verdriet hem
urenlang uit zijn slaap houdt
en hij heel het kraken van de kamer hoort
dan wordt elk geluid de stem
de stem van de eigenaar van de hand
de hand die haar hand beroert
die hem nu uitlacht luider steeds

elk van zijn seconden, elk van zijn gedachten is pijn
en hij ziet niets dan alleen maar donker
elke keer opnieuw
nooit een keer zoals het zou moeten zijn

in het dal dat wanhoop heet gezonken
in de hel die hij voor zichzelf gemaakt heeft
daar is hij een zielig vlezen huls
tot aan de rand vol zelfhaat

hij is mij en ik ben hem

en niets zoals het zou moeten zijn

02 augustus 2006

poging tot gevoelsbeschrijving #2

je weet ongetwijfeld zelf ook hoe dat gaat
dat je niet meer weet wat zeggen
en pas weer ademt als ze weg is