mensenogen
niet dan staal en glas
niet dan steen en beton
ik ben niets dat is
dat is dan mijn zijn
stil mensenhart
dat in mij klopt
en mensenbrein dat
dingen denkt die
nooit meer zijn
met duizend mensenogen
kijk ik enkel naar mezelf
ik kan niet naar jou komen
mensenhuid
koud van staal en ijzer
als lintworm, scheermes
door mijn bloed
versteend insect
uit kale lucht gevallen
en ijskoud stukgeslagen
als mijn eigen bittere droom
over lang vergeten vreugde
mijn fragiele mensenhuid
trek ze stuk
en kruip er onder
zelfs al past ze niet meer
draag ze maar, dat is niet erg
mensenziel
leger dan voorheen
kijk dan als je me niet gelooft
naar de splinters in mijn oog
monsters uit de diepte
mijn misvormde mensenziel
terend op mensenresten
alleen ik in mijn schemering
afgunstig en nijdig
jaloers en verbitterd
maar steenhard
op mijn plaats
Geen opmerkingen:
Een reactie posten