besmette stad

't Bombardement gaat immer door
waar vuur gebouwen in brokken vouwt.
Kathedralen met zuilen van stinkende smoor
die krijsend in kringen naar de wolken klauwt.

Daar staat dan onze troep te spelen.

Ons publiek durft enkel bidden,
de muren daveren van angst,
er zijn verraders in ons midden
hun stiltes duren om ter langst.

Terwijl ik, ik sta nog op de bühne,
smijt verwijten naar uw hoofd.
Van vuilaard, luilak, smeerlap, vuilak,
gij hebt mij van mijn L beroofd!

Bij u staat ze niet voor liefde,
slechts voor lust en lijf'lijkheid!
Met uw L roep ik van lafbek,
lompe lafaard dat ge zijt!

Ik weet dat ge niet naar mij luistert,
dat ge enkel bezig zijt
met wat de duivel u in d'oren fluistert.
Nee, gij hoort niets van mijn verwijt.

Maar toch zal ik blijven roepen,
zonder schroom en onvermoeibaar
En als de bommen eindelijk zwijgen
dan zult ge me horen, gij huichelaar.

De bommen stoppen nu met kelen.

Gans de zaal is lang verlaten.
Het podium als hart van steen.
Slechts één iemand is hier aan 't praten.
Op de bühne, ik. Alleen.

wensje.

ik wou dat ik kon drinken
en sterven elke dag
om dan wakker te worden
en jij die naast me lag.

us in darkness.

a dark there was so thick
as if the deepest of the sea
and amidst that eery darkness
there was nothing, merely she

of how she had gotten there
she had no idea
even where this 'there' was
remained a total mistery

by accident I found her
and though her face I could not see
I knew that she was happy
for her voice was full of glee

"Perhaps I might join you?"
I asked her carefully
she tapped on the floor
and replied "Please feel free."

so we sat there for hours
talking invisibly
till suddenly the black
no longer felt scary

alone in the darkness
are now only we
hoping our sweet isolation
may last eternally

perhaps a fool.

sitting here and all I think of
is for you to hold my hand

knowing we're not meant to happen
yet hoping for it anyway

and all the time fully aware
this thing will end in tears

perhaps a fool, perhaps a fool
a fool such one as I

one who is forced ever to observe
his thoughts drifting t'wards you

thinking about how it will never be
wishing for time to stand still

the two of us wrapped in our blanket
like the world covered in snow

I call this installation LOVE.

I call this installation FEAR.

Concept art for songs I didn't even write.

niet eens dat je weet, dat dit voor jou is

soms dan zit ik slechts te zuchten
zuchtend enkel maar te zitten
niet in zielenangst of pijn
maar in stilte kijkend zittend
naast de schoonheid van uw zijn

soms dan loop ik naast u zuchtend
zuchtend enkel blij te zijn
met wat gij hebt teweeggebracht
opdat ik zuchtend naast u wandel
en gij in schoonheid als de nacht

--------------------------------------------

(met dank aan Lord Byron)