This is life. And I fucking hate every second of it.

the night that was death

my first letter to Jesus

my first letter to Santa

wall of loneliness, river of sorrow

kleintje zonder titel

ik wou dat ik niets voelen moest
niets van liefde en van pijn
zodat ik stil en op m'n eentje
daarom niet gans, gewoon een beetje
af en toe wat blij zou zijn

because it's in me.

and nothing else

fuck yeah

besmette stad

't Bombardement gaat immer door
waar vuur gebouwen in brokken vouwt.
Kathedralen met zuilen van stinkende smoor
die krijsend in kringen naar de wolken klauwt.

Daar staat dan onze troep te spelen.

Ons publiek durft enkel bidden,
de muren daveren van angst,
er zijn verraders in ons midden
hun stiltes duren om ter langst.

Terwijl ik, ik sta nog op de bühne,
smijt verwijten naar uw hoofd.
Van vuilaard, luilak, smeerlap, vuilak,
gij hebt mij van mijn L beroofd!

Bij u staat ze niet voor liefde,
slechts voor lust en lijf'lijkheid!
Met uw L roep ik van lafbek,
lompe lafaard dat ge zijt!

Ik weet dat ge niet naar mij luistert,
dat ge enkel bezig zijt
met wat de duivel u in d'oren fluistert.
Nee, gij hoort niets van mijn verwijt.

Maar toch zal ik blijven roepen,
zonder schroom en onvermoeibaar
En als de bommen eindelijk zwijgen
dan zult ge me horen, gij huichelaar.

De bommen stoppen nu met kelen.

Gans de zaal is lang verlaten.
Het podium als hart van steen.
Slechts één iemand is hier aan 't praten.
Op de bühne, ik. Alleen.

wensje.

ik wou dat ik kon drinken
en sterven elke dag
om dan wakker te worden
en jij die naast me lag.

us in darkness.

a dark there was so thick
as if the deepest of the sea
and amidst that eery darkness
there was nothing, merely she

of how she had gotten there
she had no idea
even where this 'there' was
remained a total mistery

by accident I found her
and though her face I could not see
I knew that she was happy
for her voice was full of glee

"Perhaps I might join you?"
I asked her carefully
she tapped on the floor
and replied "Please feel free."

so we sat there for hours
talking invisibly
till suddenly the black
no longer felt scary

alone in the darkness
are now only we
hoping our sweet isolation
may last eternally

perhaps a fool.

sitting here and all I think of
is for you to hold my hand

knowing we're not meant to happen
yet hoping for it anyway

and all the time fully aware
this thing will end in tears

perhaps a fool, perhaps a fool
a fool such one as I

one who is forced ever to observe
his thoughts drifting t'wards you

thinking about how it will never be
wishing for time to stand still

the two of us wrapped in our blanket
like the world covered in snow

I call this installation LOVE.

I call this installation FEAR.

Concept art for songs I didn't even write.

niet eens dat je weet, dat dit voor jou is

soms dan zit ik slechts te zuchten
zuchtend enkel maar te zitten
niet in zielenangst of pijn
maar in stilte kijkend zittend
naast de schoonheid van uw zijn

soms dan loop ik naast u zuchtend
zuchtend enkel blij te zijn
met wat gij hebt teweeggebracht
opdat ik zuchtend naast u wandel
en gij in schoonheid als de nacht

--------------------------------------------

(met dank aan Lord Byron)

communicatie is alles.

later als de pijn voorbij is,
en als is hier het sleutelwoord,
dan durf ik weer aan je denken.
vluchtig, in het weervinden
van een foto van ons tweeën
of terwijl ik sta te wachten
op een trein die jij ooit nam.
ik zal je dan wel even bellen
denk jij dan ook nog eens aan mij.

orde van onuitspreekbaarheid

daar staan zij in het wachten
te kijken naar elkaar
te zoeken naar wat zeggen

daar staat hij in zijn wachten
te vrezen voor wat komt
te denken aan wat was

als op een trein vol woorden
niet gerangschikt dan op
orde van onuitspreekbaarheid

als op een uitgestelde lente
misschien wel ooit een zomer
nu het nog winter is in hem

eenzaampje

het dal dat lijkt ver weg soms
van bovenaf bekeken
maar dan verschuift de wereld
en niets dan eenzaamheid

in korte zinnen

hij is in korte zinnen
in vlagen van frases
in flarden van woorden
nog steeds niet uitgesproken

hij loopt met halve schreden
met zichtbaar ongemak
naar nergens in 't biezonder
naar niemand specifiek

hij valt al wel eens neer
maar krabbelt dan terug recht
trekt zich op aan de stoeprand
en roept om hulp in korte zinnen

hij is in donkere gedachten
in schaduw en in pijn
hij is waar niemand niemand
ooit zou mogen zijn.

isolation. self-damnation.

staring at the wall it makes me think of you

a taste of things to come

versje

ik breng geen vreugde door mijn komen
geen plezier in mensenharten
en heb ik dan een keertje dromen
dan zijn het steevast zwarte

misje

niet meer slapen
niet meer eten
niets meer tot
je bent vergeten

het slepen, het slepen, het slepen van dagen

als ik slaap dan droom ik niet
niet dan van jouw weggaan

je slaapt waarschijnlijk elke nacht
en denkt niet aan mijn blijven

mijn tasten nu in pijn en donker
waar ik diep in ben gevallen

maar blijven is niet meer aan mij
niet meer in deze dagen

niet langer zonder samenzijn
niet meer dan slechts in bloed

psalm

it's lonely here
the room is black
I'll run away
I won't come back

don't cry for me
shed not a tear
I don't deserve it
I'll disappear

prayer for nobody anymore

this lonely boy is in a rut
perhaps a suicidal nut
and everytime I am alone
it's always cut, cut, cut

I'll write another story soon
a story with a twist
I'll write it with a razorblade
in blood across my wrist

The poor boy who could not smile anymore.

He was, at first sight, an ordinary boy
with friends, family and hobbies, the lot.
But though he looked normal, he knew little joy.
For laughing, even smiling, was one thing he could not.

Yet once, years ago, smiling for him wasn't hard.
He was so in love then, that he smiled all the day.
But one day the girl not only broke his heart
but also forever took his happy face away.

Even those few times he felt happy inside
his facial expression was always so sad
that everyone who saw him asked him who died.
It was that misunderstanding that drove the lad mad.

For his friends over time all got depressed
and soon disappeared, leaving not a trace.
Causing the boy to become maniacally obessed
with putting a smile upon his sour face.

All day and all night he tried and tried more
using all he could find, from make-up to paint,
'til his lips and cheecks were bruised and sore.
But despite all his efforts, a real smile it ain't.

Sick of his sad and lonely life, he decided to flee.
And with the gun in his mouth, he blew off his chin.
Oh, how happy he would have been to see
he now pushed his last breath past a beautiful grin.

She was my angel and we haven't even spoken since she found out. I miss her and it kills me.

"Oh beauty, 'til now I never knew thee."












(no one will last me for a lifetime.
no one will EVER be like you.)

new abstract drawing °2 - I did not. I did not. I did not.

new abstract drawing °1 - this darkness ATE MY WORLD

half grap, half jakhals

zes weken duurt het donker
tweeënveertig dagen de nacht
en daarna nog zes weken meer
en weer zes weken steeds opnieuw

tot ik mijn ogen niet meer open krijg
het donker zelfs niet meer wil zien
moedwillig of door heirkracht
dat blijft voorlopig in het midden

ik ben half grap en half jakhals
in beide vormen volledig gefaald
mijn armen zijn leeg en ook mijn hart
een opgebruikte gebroken marionet

een naam die ik niet meer wil horen
ogen die ik niet meer durf zien
ik sluit de mijne nog zes weken
en overal is donker en overal is pijn

LOOK! IT'S ALLRIGHT! I AM FUCKING HAPPY NOW!

dit. is. een. schreeuw. om. hulp.

niets gezegd toch niet door mij
niets dat niet van liefde was
en niets nu niets van spijt
voor alles wat niet is geweten

mijn dagen zijn gevangenissen
die steeds opnieuw worden gebouwd
zonder ramen zonder kieren
zonder zicht op zon zit ik

mijn onbepaalde strafduur
om onbekende reden uit
en elke afgetelde seconde
duwt het licht steeds verder weg

You were always on my mind.

ik had me beter kunnen gedragen
je nog veel liever kunnen zien
veel meer dingen doen en zeggen
waarvoor ik dacht dat de tijd ontbrak

ik had je droefheid moeten vullen
je moeten zeggen dat er nooit
nooit een ander nog zou zijn

ik heb gekeken als een blinde
maar ik smeek om nog een kans
want ik dacht al die tijd aan jou
ik dacht al die tijd aan jou.

maar wat als het dat niet is?

gebald in twintig vuisten van rook
pakt paars het donker zich samen
die allen neerkomen binnen in mij

vanuit mijn hoofd beuken ze onaflatend
elke seconde van elk uur van elke dag
binnen achter aan mijn ogen zie ik ze

ze zullen wel afsterven op den duur
oplossen in die zee van tijd van mij
verdwijnen en verglijden in haar stroom

nog een paar nachten zonder slaap
nog een paar nachten van wijn en tranen
nog een paar nachten en dan is het over

a hell, I made myself a hell.

Vraag het me dan nog eens, waarom ik nooit meer nuchter ben.

met heel de wereld en iedereen
met kwade ogen kijkend
tegen de kale muur gezet
met geen enkel woord meer over
om vergeefs vergiffenis te smeken
zie mij zinken op mijn knieën

en ik weet best wat je denkt
dat ik het allemaal verdien
tegen de muur gezet, het wachten

tot ze schieten met hun ogen
en ik in altijd zwart en stilte

val

Oh, it will be just like in the movies. The sad ones that is.

hip fuckin' hip. hoo fuckin' ray.

you all turn to me for understanding, yet the only thing I feel is death

a razor, a cobweb, a fucking suicide-machine.

Het is geen goeie dag. Echt niet. Ik zit met de bibber op het lijf en een wrang gevoel in mijn maag die ondertussen de allures van een roetsjbaan begint te krijgen. Ik dacht het beter zou gaan nu na een tijdje, maar dat doet het niet. Integendeel. Niet meer doen wat je vroeger deed, niet meer met diezelfde blik kijken. Wat levert het op? Niks dan twijfel, niks dan onbegrip, niks dan nijd. In een put die constant dieper wordt is een ladder niks waard. Stomme, naïeve idioot dat je bent.

25 - vooravond

mijn eeuw bijna gevierendeeld
mijn falen op een rij
niets meer overeind
dan gebarsten fundamenten
niets dat een later ooit zal zien

op dit

de vooravond van mijn avond
van meer twijfel dan ooit
maar dat er feest zal zijn
met drank en lach en zang en dans
en een proberen te vergeten

een eeuw weldra gevierendeeld
op dit
mijn vooravond van niets

heart of glass

The boy with the ball of glass instead of a heart.

He was a sad boy that knew only anguish
and terrible pain in the life that he led.
So if this boy could make just this one wish
that wish would certainly be his own death.

No-one knew exactly what his problem was,
though the doctors he saw were all very smart,
'till one day they saw a small ball of glass
in the boy's chest where there should be a heart.

So they told him "be careful,
and beware of your ways,
the slightest shock can be fatal,
so best to stay indoors, just in case".

But one day when he sat in his room
he saw a girl outside taking a rest
and as he smelled her sweet perfume
he felt the glass ball glow inside his chest.

Immediately he ran out to meet her.
Swiftly they became the very best of friends,
and after a while he felt even sweeter.
Could it be love that lurked 'round the bends?

The boy gathered his courage
and explained the warm feeling he had.
But it seemed that this knowledge
confused the young girl and made her quite sad.

The small ball inside of him cracked
and into a million shards it blew.
And at that moment there exact
the explosion tore the poor boy in two.

And as he died at the girl's gorgeous feet
he did not cry, but for one soft little squeal.
He whispered to her "I thank you my sweet",
for at least his one wish had now become real.

the view from the top of despair

Abstract drawing exploring the notion of physical sickness you feel when someone tells you that you simply aren't good enough to be loved.

De laatste tijd komen er veel héél mooie (maar helaas vaak anonieme) reacties op mijn werk hier, en ik ben iedereen daar enorm dankbaar voor. Maar ik blijf alleen staan. Ik wou dat ik de tijd een jaar kon terugdraaien. Nee, maak daar twee jaar van. Ik zou mezelf zoveel ellende besparen. Maar dat gaat niet en nu zit ik ermee. Alleen, geïsoleerd, zo veel vragen, en niemand om ze aan te stellen. Een deel van mijn leven dat weg is gevallen. Een belangrijk deel. En misschien is het allemaal mijn eigen schuld. Misschien ook niet. Misschien ben ik naief, misschien ben ik gewoon blind voor m'n eigen domheid. Ik wou dat ik kon verdwijnen, of toch op z'n minst vergeten. Ik hoop dat ik nu voor eens en altijd geleerd heb van niemand kort bij mij te laten, ik maak toch maar alles kapot. Elke keer opnieuw, elke keer hetzelfde. En nooit, nooit eens gelukkig. Ik vraag echt niet veel, maar ik heb er blijkbaar gewoon geen recht op...
Hoeveel keer kan een hart gebroken worden voor de brokstukken definitief willen stoppen met slaan? Het mijne zit stilaan aan z'n limiet denk ik. En elke keer als er iemand komt waarvan ik denk dat die persoon de stukken wel eens zou kunnen oprapen, misschien zelfs lijmen, dan vergis ik mij. Dan komt er weer iemand anders en haalt de redding voor m'n neus weg. Ze zullen wel met me lachen nu. Ik word weer die donkere eenzaamheid, die scheurende pijn in geduwd. Maar wat had ik dan verwacht? Geluk? Liefde toch niet? Dream on loser, not in this lifetime.

Please, don't let it come to this. I. Am. Sorry.

elke zucht is bloed.

onderaan de bladzij sta ik
slechts een letter te zijn
weggeschreven
met langzaam onzichtbaar wordende inkt
als een vergeten voetnoot
bij een misplaatste kanttekening
als een inderhaast
en halfbewust gezette
kribbel die je zo soms zet
als je aan iemand anders denkt

definitief

Ik haat alles wat hier staat, omdat er nooit eens iets anders en nooit eens iets leuks kan staan.
Ik haat de persoon die het hier gezet heeft, omdat hij het er moest zetten en nooit eens wat leuks.
Ik haat het hier, want het is donker en er is niemand die mij vasthoudt.
Ik haat het hier, want het is koud en er is niets waar ik mij aan kan vasthouden.
Ik haat het hier en ik wil hier weg.

endlessly, I will wait for you

I am truly sorry for every single time I made you cry.

geen zin meer

geen waarheid in alleen zijn
het vallen van muren
het storten van regen
geen schoonheid in isolement
het doorknippen van banden
het breken van een hart
geen hemel voor mijn hel
het niet kunnen aanvaarden
het niet verder willen gaan
geen leven meer in mij

2 abstract drawings exploring the notion of what happens when your heart gets trampled on. Again.

I seem to destroy everything I see.

jongen die niet meer in liefde gelooft (en de wanhoop nabij is)

hij ziet hoe die hand
op haar hand
die hand die niet de zijne is
haar hand beroert

's nachts als zijn verdriet hem
urenlang uit zijn slaap houdt
en hij heel het kraken van de kamer hoort
dan wordt elk geluid de stem
de stem van de eigenaar van de hand
de hand die haar hand beroert
die hem nu uitlacht luider steeds

elk van zijn seconden, elk van zijn gedachten is pijn
en hij ziet niets dan alleen maar donker
elke keer opnieuw
nooit een keer zoals het zou moeten zijn

in het dal dat wanhoop heet gezonken
in de hel die hij voor zichzelf gemaakt heeft
daar is hij een zielig vlezen huls
tot aan de rand vol zelfhaat

hij is mij en ik ben hem

en niets zoals het zou moeten zijn

poging tot gevoelsbeschrijving #2

je weet ongetwijfeld zelf ook hoe dat gaat
dat je niet meer weet wat zeggen
en pas weer ademt als ze weg is

poging tot gevoelsbeschrijving #1

van zonder reden dromen
over graag zien puur omdat
tot niet meer willen loslaten
en sterven als je weg bent

the first time you were with me, I suddenly felt less afraid

alles zoals toen

als ik slapen kan dan droom ik
dat het ooit weer wordt als toen
van kou en nacht die wij niet voelden
en nooit of nooit meer loslaten

I packed all my heartbreak and disappointment in boxes and then I started stacking.

...

lang geleden. ik slaap niet veel meer, mischien de warmte misschien iets anders.

en blijven denken dat het beter wordt maar dat wordt het niet
en blijven hopen dat jij ook zo denkt
en blijven hopen dat jij ook dat voelt



als ik al mijn afwijzingen opstapel, dan kan ik naar de wolken klimmen.

all that will fall on me

and her fair name was love

I am not ok, I am very lonely.

ons was een oceaan

oud hout
nat wrak
een oceaan
druppel voor druppel
zilt gevuld
ons vlot
ons wrak
ons hout
we drijven nog
we zijn nat

meer niet

dat zonder ons geen ik meer is
en zonder wij geen mij

a design for life

like you 'll never let me go

i am not here

#~°#inhgt;;;0]]]]]]]]]]]]]

de poort nadert
vuur achter de poort
de vlammen
nu niet weggaan
nu niet dromen
nu niet meer
de vlammen naderen
het brandt
niet meer weggaan
de poort nadert

een klein verzoek, denk er maar eens over na

bijt mijn tong af
trek mijn haar uit
sla de tanden
uit mijn mond

maar blijf bij mij

breek mijn armen
breek mijn benen
sla mijn knieschijven
tot pulp

maar blijf bij mij, ge moet

want ik zie u toch zo graag
zo graag dat het pijn doet

there is a you-shaped hole inside of me

I will stay awake until there is nothing left to say.